jilet gibi ütülü olurdu pantolonları… altın yıldız kumaştan yaptırırdı özenle diktirdiği kıyafetlerini…
biraz sigara , biraz elma ama en çok tütün kolonyası kokardı teni… eve geldiğini hem o kokudan , hem de evin içinde işleyen o kusursuz nizamdan anlardım , sessizlik gayrimeşru bir havada , dudaklarının arasında hep bozulmayı beklerdi… ki ya sofra da unutulan tuzla ya da beğenilmeyen yemekle çokta kolay bozuluverirdi o sessizlik…
iyi ki o küçük balkon vardı… kim o bozulan sessizlikle parçalara bölünse siyah demirleri , bir tane nane saksısı , kederinden ve dikişlere tanıklığından solmuş iki tahta sandalyesi olan küçük balkona sığınır , sümüğünü çeke çeke ağlar , o narin gözyaşlarıyla da en hızlısından parçalarına sağlam dikişler atar ve ajansları (haberler) dinlemek üzere tekrar bozulan sessizliğe dönerdi…
ben çok ağlamazdım… taaa  o zamanlardan kulağıma kapaklar yapmıştım ben , gözlerime de uçan halılar… hemen hayallere dalardım…
o küçük balkon ne var ne yok ayaklarımın altına getirirdi… akan zamanla çubuk kraker parmaklarıma hiçte yakışmayan sigarayı da o küçük balkon getirdi… belki bir büyük balkon da alır elimden dedimse de hala anonim içilmekte…
ezandan sonra o solmuş sandalyelerin misafiri o iki serçe olurdu… birinin kanadı kırık… bıkmadan usanmadan konuşurlardı… sanki akşam ki gürültünün kahramanları değillermiş gibi… köydeki kulağı kesik cemil’den başlar , muhtarın kelek oğlu mahmut’a kadar anılır , geçmişin geleceğin itinayla dedikodusu yapılırdı… aklım almazdı hiç bu sırdaşlığı , bu merhameti , bu kabullenişi ve bu sevgiyi… şimdi ki yapay aşkları görüp , bilip , yaşayıp , yaşatıp , atınca öğrendim ki tüm mesele o küçük balkonda yapılan sırdaşlık , iç döküşmüş…
meğer o iki serçeyi ölüm aralarına girene dek ayırmayan konuşabilmekmiş…
orijinal adamdı benim babam…
tıraş parası bulamadığı zamanları , az da olsa şımardığımız anlarda hemen anlatır , haddimizi bilmemizi sağlardı… ne kızardım ona ‘şükredin en azından kira parası vermiyoruz , evimiz var’ dediğinde , ta ki bir ev sahibinin elinde 10 yıldır ziyan olana dek…
hep kızmışım zaten ben ona… bir gün ölürsem herkes okuyup vicdan azabı çeksin diye yazdığım küçük emrah filmlerini aratmayan günlüğümü bulunca gördüm hep kızdığımı… en çok bayram zamanları kızmışım ona… neden sadece bu günlere ait olmuş ki öpüşmek ,
akşamları ya da sabahları  öpülmez miydi baba ?
olsaydı , olabilseydi bayramları bekler miydim hiç… o çatık kaşların aralarına kadar öperdim…
‘ölüm genç  insana yakışmıyor’ dedi sevgili bülent abi…
o sesle çıktım geldim babamın çatık kaşlarından dünyaya…
haklı dedi , doğru dedi , ama eksik dedi…
ölüm asıl ölümsüzlere hiç  yakışmıyor…

 ‘BULUT’

‘insansız anı yoktur. var mıdır ?’

‘hafifçe ısırılmış bir elmanın dilimindeyim,
elmanın kokusundayım
anısındayım-kimbilir kimin-
anılarda görünür,düşlerde görünmez insan
düşlerde görünen anlamlardır
özelliklerdir birde belli belirsiz..
ve İNSANSIZ ANI YOKTUR.VAR MIDIR?’
Edip CANSEVER
 
şehir gri bu sabah. seçeneksiz bir istikamette ilerleyip, o ufak penceresinden gölgeli dağları, uçakları, durakta bekleyen hep aynı durgun yüzleri, deliliğine hep imrendiğim mahallenin karanfil çocuğunu izleyebildiğim servisim yerine uzun yolculuklar çeker beni….
düşüncesi bile öyle özgür hissettirir ki , uçurtma kıvamına gelir yüreğim…
en nihayetinde servis köşeyi dönüpte yokuşu görünce, farkına varırım zorunluluklarımın, onay alarak yaşadığım daracık hayatımın…
ve… uçurtma tellere takılır…
bazen örümcek ağına çivilenmiş sinekler gibi kıpırtısız, edilgen hissediyorum kendimi , ”amaaan hadi yiyceksen ye be örümcek kardeş der ”gibi…
hani güzel havaları taaa kanımızın kırmızısında hissettiğimiz zamanlar var ya , imkansızlık nedir bilmediğimiz zamanlar , çok özlüyorum o zamanları…
gün be gün giderken bu hayattan , gözümün arkada kalmasından ne çok korkar oldum…
daha yapmam gereken çok şey var oysa… görmem gereken yüzler , köyler , filmler var…
hışırtısını dinlemem gereken kavak ağaçları , hiç tanımadığım insan sesleri ve şarkılar var ,
çok hikayeler var çok…
yaşamam , anlatmam gereken , bir fotoğraf çerçevesinde sıkışıp kalmayacak hikayeler…
keşke iki vardiya olsa hayat , sabah fanusumuzda , gece ise gökyüzümüzde yaşasak…
fanusumuza sığdıramadığımız, korktuğumuz, acaba yaşam dekorumuzu bozar mı dediğimiz her şeyi ikinci vardiyada ruhumuzun dizgini olmadan yaşayabilsek…
sahte ve kısır bağlılıklardan anda olsa uzaklaşmak fikri nasılda hafifletti şimdi beni , hava griydi , canım deniz çekti , çay çekti.. e birde ‘ah bu şarkıların gözü kör olsun’ dedirtecek bir şarkıda çarpınca göğüs kafesime…
önce şairin dizeleri süzüldü , hiç acelesiz zeybek gibi  kondu  aklıma , sonra da insanlı anılar….
yavaşlamalı , biraz burada kalmalı….
nede olsa artık bozbulanık suyu olan fanusumuzdan çıkamaz olduk , anılara bulanamaz  olduk…
onu da bırak ruhunun seyyah olmaya çok ta elverişli olduğu bir sabah deniz kenarına bile gidemez olduk…
gülüşünüzle… ve gökyüzünüzle kalın…

‘BULUT’

Bugün Cuma…

sen gittikten sonra kaç kez dündü gün , kaç gün ilerledik , bilmiyorum… sadece cumaları biliyorum…

zehir gibi.. gözlerimin saatlerde , kulaklarımın ayak seslerinde asılı kaldığı cumalar.. kaçıncı bu bilmiyorum ama en ağırı olduğunu taa saç diplerimde hissettiğim depresyon etkinliklerine bu cuma için son verdim…
hala kornealarında sen olan dostlarla buluştum, tiyatroya gittim.

nasıl başarıyorlar , nasıl gülebiliyorlar bu denli,  çocuk gibi , içten…

playback yaptım bende tüm kahkahaları…
hani şair diyor ya ‘en koyu yalnızlık bile bir tanığa ihtiyaç duyar’ diye, tüm bu kalabalık şahidim olsun…
ağzımdaki bu garip acı , yalnızlık tadıyla izledim oyunu… arada yan koltuklara bakıp gözlerime gülüşünü anımsattığım oldu…
olsaydın bilirdim ki en dinamik kahkaha senin olurdu…

ve ben yine gözlerinin başka yerlere baktığı anı yakalar ufak çapta füzyon enerjisi bulundurduğunu tahmin ettiğim gözlerine yeni , yine , yeniden aşık olurdum…
sonra birden , ateşim çıkar , kulaklarım , yanaklarım kızarır , tüm karadenizliler yüreğime toplanır ya kolbastı oynar ya da  horon teperdi..

korkularını salardı evrendeki tüm korkaklar üzerime ve ben kıskanırdım seni, herkesten her şeyden…
kolunu yasladığın eskimiş , anı biriktirmiş , görevini yerine getiremeyen şu koltuklardan bile…
ne garip değil mi bu kadar ayrıyken bu kadar bütünlük…
neyse sevgili sevgilim……

iyi ki de yoktun sen , sığmazdın zaten bu daracık , artık üzerine oturan herkesin kıçının şeklini  kendine iz yapmış konforsuz koltuklara…

‘üüflerinnn’ tüm aklımı ziyan eder , koltuğun olmak geçerdi içimden…

oyundan da bir bok anlamazdım…’

‘BULUT’

(Fotoğraflar : Bulut…)

Güvenli ve derin soluk alamıyorum… zaten çoktan her şeyin tadı değişti… ne uykularımın ne de uykusuzluklarımın tadı yok..

Kırık vazoyu anımsatan sabahlarımsa en sevdiğim vakitler… en azından birkaç dakika da olsa kendi soluğumda boğulabiliyorum..

Sonrası sevgili ece-l-im’in soluğu…

Kalbimde kocaman bir UÇUK… bir yere yığılıp kalmaktan korkuyorum.. kimselerle konuşamıyorum bir tek BABOŞ’um..

Onun cümleleri , ara sıra arayıp da dinlettiği şarkıları , izlediği ve tavsiye ettiği filmleri , gülüşü ,sarılışı.. öyle insan ki..

Benim her gece yatmadan öperek , sevip sarmaladığım delikanlı kışıma bahar gibi geliyor , baboşum..

Kırık kalplere iyi gelen dostlar hep olmalı..

Hafta sonu , yine bana çok iyi gelen dostlarımdan Sevgi Ablam onurlandırdı evimi..

Birkaç dakikanın bile hesabını yapıp sevdikleriyle daha çok vakit geçirmek için kendini hırpalayan tek bünye benim sanırdım..

Değilmişim , o  kocaman yeşil gözlerinden uykular akmaya başlayıp , gözleri bir japon gözüne dönüşse de , bitişlere , gidişlere karşı fazlasıyla direndi..

Poşetleri dahi uğur böceği resimli olan armağanlar getirmiş bizlere..

Belleğim yaş itibari ile eskisi kadar taze olmadığından biraz düşünmek zorunda kaldım bu uğur böceği sempatisini.. ve hatırladım… ki hatırlamasam da sevgi ablam anı mahalline çoktan gitti ve anlatmaya başladı..

O uğur böceklerini çok sevdiğini söylemiş bana , bundan tam 10 yıl evvel..

Bense hemen reddetmişim… şekilcisin demişim.. neden hiçbir faydası olmayan uğur böceğine bu bağlılık..

Üstelik bir de sorumluluk yükleyip dilek bağlıyorsunuz kanatlarına demişim…

Neden hamamböceği sevilmez deyip hamamböceklerine dair birçok sempatik gelebilecek özellikten bahsetmişim..

Duyanların hamamböceklerini yaşatma ve koruma derneği kurucusu olup dernek başkanı olma gayretim var sanacakları kadar abartmışım olayı.. ki ben bir Akdeniz akşamı koluna konan hamamböceği yüzünden yerinden fırlayıp kolbastı yapmış bir bünyeyim , korkarım çok…

O kadar çok üstüne gitmişim ki sonrasında karşımda duran o kocaman gözlerin havuz problemlerini aratmayacak hızda 1/3 nün dolduğunu  görmüşüm.. (en dayanamadığım eylem de budur…) ağlamak… belki de ben çok çabuk ağladığımdandır… yolda gördüğüm herhangi bir yaşlı teyze bile sus tesisatı kurabilir gözlerimde..

halen 50 kez izlememe rağmen hep sonunun değişeceği umudu taşır hem de çok başarılı ağlarım  ‘selvi boylum al yazmalım’da..

sevgi ablamın ağlaması çok fena üzmüş beni… ne aldığım zeki müren kaseti ne de dilime yapıştırdığım özürler hafifletmemiş vicdanımı.. çareyi kendimi bağlara bahçelere sürgün etmekte bulmuşum… hava o kadar sıcakmış ki güneşle sarmaş dolaş geziyormuşçasına…

ama ben sıcağa rağmen ,

ama ben korkaklıklarıma rağmen ,

ama ben bacaklarımın cılızlığına rağmen ,

ve en kötüsü hemen acıkıyor olmama rağmen ,

bir küçük kavanoz uğur böceği toplamışım sevgi ablama.. hiçbir uğur böceğinin yaşam hakkını elinden almadan üstelik..

birçok dilek dilemiş sevgi ablam..

çocuklardan daha şen gezmiş tüm gün..

uğur böceğine sevdamız bundanmış…

hangi hikayede olursak olalım yokuşun sonu dostlara çıkar…

gülüşünüzle ve dostlarınızla kalın…

‘BULUT’