gece, saat 11 30.. iç mekan..

eve varış.. en son öğlen saat 12 civarında tek başına bir öğlen yemeği.. günlerdir öğünler teke düşmüş durumda.. gecenin bu saatinde evde yemek yenir mi.. yenir ama sonra pert şekilde yatağa atınca kendini gecenin bir saatinde nefes kesilmesi ve çarpıntıyla uyanırsın.. yemedim.. kaç bira içmiştim bilmiyorum.. halbuki yaş otuz yediyi bulunca bazı şeylere insan dikkat ediyordu.. saymadığın şeyleri bile sayıyordun.. ama sıkıldın saymaktan yine.. tüm gün o sahaf bu sahaf dolandıktan sonra keyifle heybeme yüklediğim kitaplara bira içerek bakma keyfinde en güzeli neydi : ‘sombahar’ın bulduğun eski sayılarında kaybolmak.. hadi itiraf et hep ‘nilgün marmara’ ile ilgili yazılar bulmak istediğini.. ama bugün boş geçtin..

kitaplara bakarken gelen gidenlerden bölünmeniz.. sonra gelen gidenlere kendinizi teslim etmeniz.. o gelenler gidenler arasında sana kafayı yedirtenler.. hayata ‘top kafayla’ bakanlar.. bir yanında da hayata şiirle bakanlar.. oysa ne sevinçliydin dün..

sonra kalktım sahaf dolaştım.. bir sürü kitap dergi yüklendim geldim.. ne güzel gidiyordu gün işte.. sonra içme faslı..

bir, two, leti, erbaa, hamsi, six, seven, acht, dokuz, on.. saymakla bitmiyor ki.. sıkılıyorsun.. zaman akıyor..

‘delirmek’imin gülümseyişinde , ‘reis’in ve ‘yüco’mun muhabbetinde..

sonra birden onu hatırlayıp eline ‘t’un kapaklarını alıp tavşan yapmaya başlıyorsun.. hiçbir alet kullanmadan ‘t’un kapaklarından tavşan yapmak.. nerden aklına geldi ‘n’.. kafayı yemişsin oğlum ‘n’.. bir kapak, nen kapak, three kapak, erbaa kapak vs vs vs devam ediyor..

bir ara bu tavşanları çekmecende biriktiriyordun değil mi..

bazen ‘t’un kapakları direniyor parmakların kesiliyor.. alkolden sulanan kanın pıhtılaşmıyor, sıkılmadan kanıyor parmakların.. kağıt kesiği gibi ‘t’un kapaklarının kesikleri..

eve bazen tişörtünde, gömleğinde kan lekeleriyle gidiyorsun farkında olmadan.. canım annem görünce ürküyor ve soruyor : ‘kavga mı ettin..’ cevap verecek gücün yok annene.. ne kadar kötü bir evlat oldum ben hep böyle.. hep korkuttum, hep üzdüm onları.. değil mi la.. ‘yok anne’ diyorsun ‘yok bir şey..’ tabi sen de o sırada bu kan nedir diye düşünüyorsun.. sonra parmaklarında bir acı.. hatırlayıp gülümsüyorsun.. annen hemen vazgeçmiyor, seni tepeden tırnağa süzüyor.. inanmazlar hemen.. inandırana kadar o haldeyken bitersin zaten..

gece, saat 11 50.. iç mekan..

ve yatak..

uzanıyorsun..

gece, saat 00.40.. iç mekan..

yatak cehennemi başlıyor.. dönüp duruyorsun..

televizyon karşında açık..

binlerce kitabın arasında yatağında dönüp duruyorsun.. uyku yok..

oysa on saniye önce bayılmak üzereydin.. ama uyumak istediğin anda uyku koşa koşa kaçıyor sanki..

küfür..

gözlüğü takıyorsun televizyona bakıyorsun..

kalkıp bir ‘family guy’ atıyorsun zorlukla.. ‘stevie’ye biraz takılıyorsun.. ‘güneş’ yüreğini yakıyor.. kaç gün oldu görmedin.. sen kötü bir amcasın.. ‘güneş’, ‘enigma’dan parçalar söylüyor artık ve sen onu görmüyorsun..

‘güneşim..’

her şeyin senin ‘güneş’..

fakat onu görecek gücün bile yok.. gözlerinden yaşlar damlıyor.. ‘family guy’u kapatıyorsun.. binlerce film arasına dalıyorsun bu sefer.. gecelerinin rutinlerinden izlemek istemiyorsun.. ‘believer’ diye bir film.. onu makineye koyuyorsun.. şok.. sarsıcı bir film.. uykun artık kaf dağının ardında..

gece, saat 02. 35.. iç mekan..

uyku kaçınca bir yerli yapım bu sefer : ‘gişe memuru..’ olumlu eleştiriler alamasa da çok beğeniyorsun ‘gişe memuru’nu.. zaten kel alaka ne alaka ‘david lynch’ filmlerinden başlayarak ‘gişe memuru’nu eleştiren yazılar yazarsan derginde, senin dergini iki bin kişi bile okumaz bu ülkede.. yusuf atılgan’ın ‘anayurt oteli’nden uyarlanan filmden sonra yapılmış en iyi psikolojik gerilim filmi.. kim ne derse desin.. üç beş film izleyen sinema eleştirisi yapıyor bu ülkede, bu dünyada.. ‘truffaut‘ ve ‘godard’ın kemikleri sızlıyor.. günde üç, dört bazen beş yeni film izleyen bir manyak olarak bile cesaret edemem öyle yazılar yazmaya.. yüz film bile izlemeyen oturuyor film eleştirmeni oluyor bu dünyada… gerçi niye kızıyorsun ki safsalak ‘n’, çevren de bile yok muydu on roman okumayıp roman yazmaya başlayanlar..

gece, saat 04.55.. iç mekan..

‘gişe memuru’yla birlikte saati sabahın beşi ediyorsun.. uyuman lazım sabah  sekiz buçukta ‘ciğerim’i alıp istanbul içi ankara yolu kadar yol yapıp on tane adliye dolaşacaksınız.. uyuyamıyorsun.. bazen ara ara dalıyorsun.. ama yine işkence gibi bir gece..

gündüz, saat 07.30.. iç ve dış mekan..

üç kuruşluk kısa uykundan kalkıyorsun fakat dakikalar geçtikçe hala yataktasın.. mide hapın.. el yüz yıkama faslın.. giyindin.. garajdasın.. yine illa birileri saçma sapan şekilde park ettiğinden garajda bir sabah cinnetiyle kendinden geçme faslı..

gündüz, saat 08.55.. dış mekan..

arabayla ‘ciğerim’i alıyorsun.. ve yollar ve yollar.. koşturmaca başlıyor.. zaman akmaya başlıyor..

gündüz, saat 11.30.. dış mekan..

‘halo’ sizi bir adliye çıkışında yakalıyor.. onu da paket yapıp arabaya atıyorsunuz.. artık yollar onunla daha neşeli..

gündüz, saat 14.05.. dış mekan..

fark ediyorsun ki sen dün öğlenden beri yemek yememişsin.. midene bıçak saplanmaları.. işler bitmeden ‘ciğerim’e dönüp yemek yiyelim artık yoksa bir tırın altına gireceğim diyorsun.. ‘abidin dayı’yı gidip alıyorsun mekandan..

nereye gidelim derken teklifi kendin yapıp kendin karar veriyorsun.. sen de az faşo değilsin ‘n’..

çamlıca..

yirmi dört saattir aç olan adam et yemeye gidiyor.. bir çorba bile olmayan yerde rakıya çorbalık yaptıracaksın aferin sana ‘n’..

ve çamlıca.. önden gelen aperatif ve peynirle kahvaltı faslı.. hele sıcak sıcak gelen ekmeklerle bir ayin..

ve sonra yemek.. manzaraya kaç kere baktın be ‘n’.. hiç.. senin için o manzaranın hiçbir anlam ifade etmediğinin farkında değil kimse..

‘halo’ çakırkeyif oluyor.. muhabbet ve komedi bir arada..

gündüz, saat 15.30.. dış mekan..

yemekten ağır ağır kalkılıyor.. bir ufak tur daha.. yaklaşık 60 kilometrelik.. sonra kadıköy’e, mekana geri dönüş.. yorgunsun. ama neden.. uykusuzluktan mı yoksa koşturmaktan mı.. bilmek istemiyorsun..

gündüz, saat 16.55.. iç mekan..

mekanda tek başına bira açıyorsun.. ön odadan pencereden dışarı bakıyorsun.. dışarıda yüzlerce insan hemen yirmi metre ilerde saçma sapan nedenlerle yedi kişinin bıçaklanarak yaralandığı olaya inat alkolü vücutlarına enjekte ediyorlar.. muhabbet gırla.. hiç sevmedin böyle mekanlarda içmeyi.. hep kendi inlerinde takılıyorsun.. oysa bak hayat dedikleri orasıymış la.. yürüyün la anca gidersiniz.. kendi dediğini bile duyamadığın yerlerde zırıltı içinde edilecek muhabbet de, içilecek alkol de uzak dursun benden.. o kaddddddaaaaarrrrrrrr..

tek başına içmeye devam ediyorsun mekanın arka bölümünde..

yine saymayı unutuyorsun şişeleri..

‘yael naim’ çalmaya başlıyor..

fondipler başlıyor..

tek başına şişeleri havaya kaldırıp sağlığına diyorsun boş şişelere vurarak..

gülümsüyorsun..

‘yael naim’den, ‘she was a boy’ sahne alıyor birden..

gözlerinden yaşlar akarken ayağa kalkıp ‘yael’e bağıra bağıra eşlik ediyorsun..

yukarıda uduyla sana müzik ziyafetleri çeken güzel komşun neye uğradığını şaşırıyor.. notaları karıştırıyor ve udu bir kenara bırakıp seni ve senden fırsat kalırsa ‘yael naim’i dinliyor saygıyla ya da dehşetle..

gözünden akan yaşlar döşemeye, masaya her yere salakça damlıyor..

‘yael’ kalbinin üzerinde tepiniyor o yumuşacık sesiyle..

gece, saat 21.16.. iç mekan..

tebrik ediyorsun kendini çünkü sayıp bakıyorsun masaya, tam tamına 12 tavşanın var..

eline ‘bavulunu’ alıp kümesine doğru yola çıkıyorsun kulağında ‘amy ray’ın ‘birds of a feather’.. ‘hey brother’ diyor..’ it’s hard to be close, hey brother it’s hard to be touched’..

sonra tekrar ‘yael naim’ alıyor sözü..

ve ‘she was a boy’ diyor sıkılmadan..

ve sen gözlerini yarıştırıyorsun hangi şarkıda hanginiz daha çok ağlayacak diye..

sokaktasın..

‘abu abdalla’nın her zaman ki gülümseyişini suratına gömüp, ona sessizce kafanla selam verip kayboluyorsun sokaklarda..’

bu sefer ‘yael naim’ noktayı koyuyor yeni başlayan şarkısıyla :

‘game is over’..

Crockett..

(gecenin bir yarısı dönüp yazıyı okuduğumda gördüm ki hadi truffaut doğru da, godard’ı da gömmüşüm yazıda, onun için de kemikleri sızlar demişim.. kendisinden özür diliyorum.. on dakika içinde naylon kafayla yazılan yazılar ancak bu kadar oluyor ne edek la.. ‘mutsuzluk taviz vermektir’ demişsin ustam godard.. ben hep taviz veriyorum usta ne edeceğiz, çare nedir.. bak seni bile gömmüşüm kemiklerini sızlatmışım.. güldüm sabahın dördünde.. kusuruma bakma emi..) 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

‘yıllar öncesinden koşarak gelip durduğum o son engeli de aşıp kendimi boşluğa bıraktığımda havada ‘onlar’ tuttular.. havada görünmez iplerle tutturulmuş gibiyim boşluğa.. görünmez ellerin tuttuğu görünmez ipler..

işte bugün yine kurtulmak istiyorum iplerden ve yol alıyorum boşlukta..

sesler uzaklaşıyor..

renkler soluklaşıyor..

kulağımda 1950’lerden bir ses ‘nagat al saghira’.. beni boşlukta sıkıca tutanlardan..

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

kulağımdaki ses boğazıma çöküyor..

sıkıyor sıkıyor..

her şey uzaklaşıyor , ses daha da çoğalıyor..

tüm ruhumu , benliğimi işgal ediyor yumuşacık adımlarla yavaş yavaş..

birden nagat’ın yüzü beliriyor karşımda..

yumuşacık kadife gibi sesiyle dokunuyor kalbimin en acıyan yerlerine..

teker teker dokunuyor..

kalbimin en acıyan yerlerine dokundukça nagat , yaşamak ne kadar ağır bir ceza diye haykırıyorum.. ama haykırışım içimde yankılanıyor.. ‘kimse duyamaz benden başka seni’ diyor..

‘neresi en çok acıyor’ diye soruyor nagat..

kalbime bakıyorum..

ağlıyorum..

eliyle gözyaşlarımı silmeye çalışıyor..

ama durduramıyor..

kim seni bu kadar yaraladı diyor ve kalbime dokunuyor..

ah nagat el saghira..

sen biliyorsun..

biliyorsun ki hala ısrarla aynı yaranın üzerine şarkını bastırıyorsun durmaksızın..

acıyor..

bastırdıkça daha da acıyor..

nereye gidiyorum diyorum kendi kendime..

beyaz..

sadece beyaz..

anna kavan’ın yanından geçiyorum..

ya da geçtiğimi sanıyorum..

elimi yakalamak için uzatıyorum tutamıyorum..

sanki ‘gitme , buz geliyor oradan’ diyor..

nagat ‘devam et’ diyor bana..

ve kendisi de devam ediyor şarkısına..

beyaz gözlerimi kör ediyor sanki..

sadece nagat..

sadece nagat’ın sesi..

sadece nagat’ın kalbime yumuşak dokunuşları..

kaç kişi dinledi seni nagat al saghira bu yeryüzünde..

kaç kişi seni bildi..

bilemeyenlerin dinleyemeyenlerin suçu neydi..

dinleyenlerin ayrıcalığı neydi..

seni dinlemek ‘onu’ dinlemek kadar güzeldi..

seni senin dilinde anlayabilmek de ne büyük şanstı benim adıma..

beraber yol alıyoruz sessizliğin içinde , sadece senin sesinle..

beyazlığın sonunda bir yeşillik görünüyor ufukta..

yorulmuyoruz hiç..

etraf yavaş yavaş yeşilleniyor..

cennet burası mı yoksa diye kendi kendime soruyorum ama bir yerlerden de tanıdık geliyor..

musa..

musa dağı..

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

burası musa dağı..

diyecek oluyorum parmaklarını dudaklarıma götürüyorsun..

susuyorum..

ama ikimizde çok iyi biliyoruz ki burası musa dağı.. nur dağlarının sonuna doğru yeşillikler içinde bir dağ..

birden serdar karşımda beliriyor arkasından ipek..

bize doğru koşuyorlar..

kalbimdeki tüm yaralardan daha güçlü bir acı duyuyorum..

tüm yaralarım , doğduğumdan beri açılan tüm yaralarımı hep onarmaya çalıştığın halde kabuk bağlayanlarla birlikte hepsi birden kanamaya başlıyor..

serdarın gülüşüne sarılıyorum..

tutamıyorum..

ipeğin saçlarından yakalamak istiyorum elim kayıyor senle birlikte düşüyoruz bir çamın dibine nagat..

ayağa kalkmak istedikçe kanıyor kalbim..

sense kanayan tüm yaralarıma yetişmek istercesine yorulmadan söylemeye devam ediyorsun şarkını..

haykırıyorum ipek’le serdar’a.. ya da haykırdığımı sanıyorum..

çamların arasında kayboluyorlar..

onlar kaybolunca ‘yol bizim , üzülme buluruz onları tekrar’ diyerek elini uzatıp beni kaldırıyorsun..

sırtımı bir ağaca yaslayıp önümde uzayıp giden vadiye bakıyorum..

‘biz onları hiçbir zaman bulamayız , yakalamayız’ diyorum nagat’a..

acı acı gülümsüyor..

hatırla diyor ‘moda’da ipek’le denize bakarak konuştuğunuz günleri..’

senden ne kadar ufaktı ve ne kadar öfkeliydi değil mi..

o küçücük yüreğinde ne kadar büyük bir yürek taşıyormuş değil mi..

şaşıyorsun..

değil mi..

ipek..

yokluğu ne kadar büyük ve acımasız değil mi..

neden dayanamıyorsun onun yokluğuna..

ya serdar..

ne çok gülümserdiniz beraber dayak yerken çetin hocadan..

dayak yedikçe gülümserdiniz..

gülümsedikçe dayak yerdiniz..

ne çok yürürdünüz konuşmadan sadece gülümseyerek değil mi..

gülmeyi , gülümsemeyi ondan öğrendiğini neden itiraf etmiyorsun kendine..

gülmeyi ve gülümsemeyi bilenler kimler..

sahte gülüşlerde sen kendini kaybederken onlar senden çok uzaktaydılar artık..

ve sen onlara şimdi yetişmek istiyorsun..

neden..’

‘neden’ kelimesi kulaklarımda şarkıyla birlikte yankılanıyor..

nagat’ın elini çekip fırlatıyorum kalbimden..

nagat’ın eliyle birlikte kalbim de fırlıyor vadiye doğru..

kalbimi tutan hiçbir şeyim yokmuş..

benim içimde bir ur gibi büyüyüp durmuş..

göğüs kafesinde boşlukta asılı duruyormuş tıpkı benim hayatta boşlukta duruşum gibi.. beni tutan görünmez ipler varken kalbimi tutan görünür ya da görünmez hiçbir ip yokmuş..

donup kalıyorum..

kalbim yuvarlanıyor vadiye doğru..

uzaklaşıyor..

çamların dikenlerine sivri uçlu taşlara çarpa çarpa acıyor belki de..

koşmuyorum kalbimin peşinden..

ayaklarımı uzatıyorum vadinin kenarındaki uçurumdan boşluğa..

zaten hep boşlukta değil miydim..

nagat susuyor birden..

müzik kesiliyor..

ses yavaş yavaş kayboluyor..

nefesim kesiliyor yavaş yavaş..

nagat gitme diyemiyorum bağıramıyorum..

meğer o şarkı..

meğer nagat’ın sesiymiş ayakta tutan beni..

arkasına dönüyor uzaklardan , ‘kalbinin peşinden koşmayan serdarla ipeği gerçekten aramıyor demektir’ diyor yumuşacık sesiyle nagat..

sıçrıyorum yerimden..

sadece bir hamle gerekiyor yetişebilmek için kalbimin arkasından..

kendimi boşluğa bırakıyorum..

ve müzik ve şarkı başlıyor..

nagat tekrar söylüyor..

kalbimi vadinin dibinde bir su kenarında buluyorum..

ve yanında nagat..

nagat’ın yanında bağdaş kurup oturmuş ipekle serdarı görüyorum..

ipek yine kitap okuyor..

serdar’sa nakış işler gibi gülümsüyor bana doğru..

oturuyorum yanlarına..

herkes susuyor..

sonra aboş geliyor..

abooşşşşşşşşşşşşşşşş sen de mi buradasın..

gülümseyip küfür ediyor..

nagat söylemeye devam ediyor..

susuyoruz.. onlara bakıyorum..

sarılmak geçiyor içimden.. ipeğin saçlarına dokunmak , yakalamak ve hiç gitmesin diye bileğime dolamak istiyorum o uzun saçlarından.. tutamıyorum yakalayamıyorum..

serdarın dudağının kenarına uzanmak istiyorum.. uzanıyorum.. gülümsüyor.. düşüyorum..

aboşumun elinden tutmaya çalışıyorum küfrederek beni itiyor tıpkı ortaokuldaki gibi.. hala inatçı..

nagata dönüyorum..

gülümsüyor..

vadinin dibinden yukarıya doğru bakıyorum..

elini uzatıyor nagat..

tutuyorum elinden ve beni çekiyor yukarıya doğru.. hayır diyorum geriye dönüp 20 yıl öncesinde kalan yüzlere bakıyorum..

el sallıyorlar ve arkalarını dönüp vadinin karanlık yerlerine doğru sessizce yürüyüp kayboluyorlar..

gözlerimden yaşlar akarken kalbim kanamaya başlıyor tekrar..

musa dağı’nın tepesindeki yola vardığımızda ellerimi kurtarıp göğüs boşluğumda duran kalbimi tutup vadiye doğru fırlatıyorum..

nagat dönüyor..

bu kez o ağlamaya başlıyor..

şarkıyı söyleyen sesine gözyaşları damlıyor..

onun ağlamasına dayanamıyorum.. kanıyorum.. onu teselli etmeye çalışıyorum , ‘bu kadar anlamsızca yaşanan bir hayatta ne ihtiyacım var bu kalbe’ diyorum..

nagat kayboluyor..

peşinden koşmaya çalışıyorum..

tökezleyip düşüyorum..

düşmemle beraber bir çamın dibinde uyanıyorum..

gözlerimi açıyorum..

adnan abi karşımda yeşil gözleriyle gülümsüyor..

kıyamadım uyandırmaya seni diyor..

kaç saattir uyuduğumu öğrenmek istiyorum..

‘sar hams saa’ diyor gülüyor..

her zaman ki gibi mi diyor evet diyorum..

koşuyor ‘pilot’un yeri’ yazan tabelanın altında kayboluyor..

çam kokusunu içime çekiyorum..

göğsümü yokluyorum..

atan bir şeyler  var..

ve evet kalbim orada..

yine mahkumum kalbime..

gülümsüyorum..

acı çekmeye var mısın diyorum kendime..

arkadan bir ses bence varsın diyor..

dönüp bakıyorum nagat..

gülümsüyor..

ve sana kurban olayım adnan abi..

dünyanın en güzel hummusunu ve buğannüçünü yapan sen o güzel yeşil gözlerinle nasıl da anlıyorsun bu zavallının ilacını : çam ağaçlarına iliştirilmiş hoparlörlerden nagat’ın sesi musa dağından aşağılara doğru yayılıyor..

ve vadinin dibinden nadir başkan’ın sesi çınlıyor : ‘ehlennnnnnnnnnnnnnnnnnn..’

koşarak bana doğru geliyor..

‘bensiz buralara gelip oturmak ha.. haberim olmayacağını mı sanıyordun’ diyor..

özür dileyerek onun gülümseyişinde çaktırmadan serdarı arıyorum..

görür gibi oluyorum..

sarılıyorum nadir’e.. buram buram defne kokuyor.. kokluyorum gar sabunundan gelen defneyi.. içime çekiyorum nadiri..

hala var diyorum karşılıksız sevenler..

hala var umudu yeşertenler..

hala var güzeli arayanlar..

hala var iyiliğe koşanlar..

hala var inadına gülümseyip korkusuzca ağlayanlar..

çam ağacının altındaki her zamanki masamıza çöküyoruz..

yapmacıksız bir insan tüm doğallığıyla karşınızda..

nadir..

ismi gibi nadir..

eskilerden konuşmaya başlıyoruz..

adnan abi yeşil gözlerindeki gülümseyişle geliyor uzaktan..

nadir ona bir küfür savuruyor..

nadir’e ‘ayb ule’ diyorum..

adnan abi gülerek dalga geçiyor benimle tepsiyi masaya koyarken : ‘vay ne zaman öğrendin konuşmayı’ diyor..

hüzünlenerek gülümsemeye çalışıyorum..

kolundan tutup oturtmaya çalışıyorum masaya..

‘habibi buğannüç için patlıcan biber domates attım ateşe yanmasınlar.. yapayım geleyim’ diyor..

hiçbir zaman dolaptan çıkarıp bir şey vermedi bana adnan abim..

1300 kilometreyi sırf onun bu cennetinde oturmak için geldiğimi bilmiyor..

kalkıp ocağa gidiyor..

nadir’le kadehleri dolduruyoruz..

‘neye içelim’ diyor..

‘serdarın gülümseyişine , ipeğin kocaman yüreğine , aboşun çelik bileğine , adnan abinin yeşil gözlerine , acılarıma , acılarına , musa dağına , yaylıcaya , batıayaza , samandağa antakyaya , st simona , kel dağına , denizlere , gökyüzüne , ‘ikizim’e , nagat el saghira’ya ve ve ve güneş’e içelim diyorum..

kadehler havada çarpıp gidiyor dudaklara doğru..

ilk kadehler inmez bitmende masaya..

boş olarak inerken kadehler adnan abi küfrederek geliyor ‘ya şabep , eri……………….’ kahkahaya boğuluyoruz.. onsuz başlayışımıza içleniyor.. susuz bir duble doldurup ‘neye içtiniz hainler’ diyor.. nadir tüm saydıklarımı eksiksiz tekrarlıyor ve ‘halas’ diyince ‘ala ruhek’ diyerek adnan abi çekiyor susuz rakıyı.. dudaklarından damlarken rakının damlaları midesinde beyazlatıyor rakıyı kavrulan boğazından çıkan hoh sesiyle..

gülüyoruz yine..

ve işte alkolün ilk güzelliği..

sessizce müziğe bırakıyoruz kendimizi..

nagat al saghira’nın sesi sarıyor tüm dünyayı..

sadece o..

nagat al saghira..

Crockett..

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

‘ben denize aşığım senin gibi sevgilim,

sevgi dolu ve bazen senin gibi deli dolu göçmen,

misafir bazen,

senin gibi gizemli bazen,

senin gibi üzgün

ve bazen sepsessiz denize aşığım

ben semaya aşığım senin gibi,

bağışlayıcı yıldızlarla ve mutlulukla örülmüş

bir sevgili, bir yabancı

çünkü senin gibi çok uzak

ve bazen senin gibi çok yakın..

şarkı dolu gözlerle semaya aşığım

ben yola aşığım çünkü üstünde tanıştık

mutluluğumuz ve sefaletimiz

dostlarımız ve gençliğimiz

gözyaşlarımızın güldüğü yerde

ve mumlarımızın ağladığı yerde

dostumuzu kaybettiğimiz yola aşığım

ben denize aşığım

ve ben semaya aşığım

ve ben yola aşığım

çünkü bunlar hayat

ve sen sevgilim,

sen hayattaki her şeysin..’