Ölene dek hep o noktadayım. Otobüsten indiğim tam o noktada, tam orada.
Seni terminalde bekleyen, heyecandan duvarlara yüzünü boyayan, gelen-giden yolcu kavramlarına uymayan burada ne işi olan yolcu modunda, tam bu noktada gelsende-gelmesende, sonsuzluğa neşeyle gülümsediğim tam burada.
Zaten öyle bir geliş, öyle bir boyna sarılıştan sözederdim ki bir kaç meleği tarafıma bile çekebilirdim ama değil işte. Terminalin kirli pencerelerinden yansıyan güneş öylece yüzümde damıtılıyordu ve söze hiç hacet yoktu.

Burada olacağım 114.ncü peronda. Ben ölene dek anlamayacak beni getiren otobüs nasıl bir belaya bulaştığını. Ben ölene dek anlamayacak insanlar burada ne beklediğimi. Yüzyılda bir “Metrodayım geliyorum” diye mesaj göndererek seninle metreleri, saniyeleri saymamı sağlayacaksın. Sonra bitecek senin için, boşluğuma gelecek ilkini tekrar eden ve aynı tadı veremeyen tüm sarılışların, ve hiç bana denk gelemeyeceksin. Seyretmek yandaşlarına katılacağım uzak bir köşeden, birbirlerine tüm ardlarını “o an için” sonsuza dek açan iki haylaz boynu, saçları, dudakları, kolları, ağırlıkları.. Sonra elele uzaklaşacağız sahneden, beni oracıkta bırakarak. Tersinden girdiğimiz ve çarpmak üzereyken kendimize geldiğimiz fotoselli kapı neşe içinde bizi “düşe” uğurlamak için orada olacak hep..

Mevsimler, insanlar, otobüsler doldur boşalt yaparak geçecek üzerimden. Bazen gelen-giden yolcuların olacak uğrayacaksın buraya, eski bizi göreceksin, bir damla düşecek Sur’a, İsrafil’in sol gözünden..

Kusursuz bir vuslat sahnesi tasarlamamıştık zaten, çift dingilli otobüsünü perona çekip halasının oğlunun getirdiği çakma havan purosunu yakan, terminalin sığacağı kadar geniş göbeğini sağ eliyle altından destekleyen otobüs şoförüne. Yine de keyif aldığını hissettiriyordu bıyıklarının burgusundan sarkan iğrenç gülüşü. Belki de sadece sarılışın kısmına takılı kalmıştı, bilemiyorum; ama heyecandan sırtından çıkmaya ramak kalan kalbini iki kolumla kapattığımı anımsıyorum silik silik..Ama yerimde olmak için notere gidip ruhunun satışını bana verebilecek rızada bakıyordu güzelliğine, farkında değildin.. Öyle ki içinde kalan son çocukta uçurumundan düşürdü elindeki elma şekerini, o an yapayalın kaldı dudakları arasında purosu, sandım ki..

Bugün ve her gün orada olacağım sevgili.
Şimdi kalk ve oraya git sen de.
Topla 114.ncü peronda biz kokan tüm cesetleri..

Babam 16 yaşına kadar deniz görmemiş bir çocukluk bıraktı bana. Kırık bir “Pinokyo” bisikletten gizlice bakarak kontra “BMX” bisikletlere özenmek sonra. Ekmeğe hep ben gittim, eve gelirken almayı unuttuğu sigarasını market raflarında aramaya da, ki cins bir marka sigara içerdi babam, bulmadan dönemezdim.. Tüm sınavlara yalnız gider, yalnız dönerdim; sıkı yönetim altında yaşayan annemin “sen yaparsın” okşayışları olurdu sadece sırtımda, her zaman da babamın sınava gireceğim okullarda önceden keşif yapmadığı içindir, iki saat erken giderdim, adres sora sora..

Akşam ezanından sonra cinler, periler fink atardı bizim mahallede. Babam yalan mı söyleyecek ? Çıkmazdık top oynamaya, misket yuvarlamaya..

Babam 16 yaşına kadar deniz görmemiş bir çocukluk bıraktı bana, yüzmeyi bilmem bu yüzden. Hiç babamın kollarında yatay durumda su yutmadım ben herhangi bir denizden, çocukken. Kullanılmış kitaplardan bana ait olmayan notlar ezberler, altını çizmediğim halde, kullanılmış orjinalinde altı çizik cümlelerle fikirler bilerdim inceden. Pijamayla girdiğim beden eğitimi derslerinde rezil olurdu babamın vurdumduymazlığı, oralı olmazdı bir süre sonra görüntü alışkanları. gerektiği kadar görmezden gelinirdi yanaklarımın mesken tutmuş kızıllığı. Çuvaldızla ayakkabı dikilmeyi abartırdı yırtıklarım, yeni modeller üretirdi annem dike dike ayakkabılarımı. Tabanları için yapabileceği pek fazla birşey yoktu da, iklimin ibne ılımanlığına kızmak gelirdi hep dışımızdan. Yağmuru da pek sevmem bu gibi sebeplerden..

Uzak uzak okullarda okumak istemediğimi söylesemde, duyamayacak kadar dibimde olurdu babam. Yürüye yürüye, okul yollarında bıraktım çocukluğumun yarısını bu yüzden. Kahvenin önünden geçmem için yalvarırdı bazen yorgunluğum, yorgunluğum yüzünden yolu kısaltma zorundalığım, beni çağıran sesi hep görürdü beni geçerken. Giderdim mecbur, kulağımı uzatırdı saçma sapan bir gözünün üzerinde kaş var meselesi yüzünden. Bazen kafamla birleştiği yerden yırtılır, kanardı kulağım. Ama canım, annemin içi kadar acımazdı hiç..

16 yaşının sonunda denizi görüp görmeyeceğime pişman oldum bir gün. Eşşek derisidir babamın kemeri, milim milim bilir çocukluğum.

Bir kızı sever gibi oldum, başka bir liseden. Annem tanımak istedi, koynundan çıkarıp annem kokan 10 bin lira yol parası verdi, getireyim diye. Babam elimden parayı alıp, annemide benide berhudar eyledi yine kemeriyle.. Kız çok bekledi o gün biliyorum, çünkü ben de çok bekledim o günden sonra hep buluşma yerimizde. Hiç gelen olmadı dilenememiş özürlerin morluklarından öpmeye..

Babam 17 yaşına kadar küfre esir bir çocukluk bıraktı, ölürken bana. Çok şey öğretti ama, gazete kağıtlarını banklarda yatarken üşümemek için koltukaltlarına tepmeyi mesela, acıktığından fırından ekmek çalmayıda, eski morlukların yeni ve farklı morluklara bağışıklık kazanmış olmasını ya da. Polislerle içli-dışlı, joplu-sopalı olmayı sonra. Hiç gelmeyen kadınlara morluklarını itinayla saklamayı da..

Babamı kaybettim ben, üç ay önce hiç girmediği aramızdan ayrıldı, nasıl oluyorsa. Şimdi mezarına gidip gidip çiçeklerini, otlarını suluyorum, bildiğim bir kaç duayı ediyorum, bilmediklerimin üzerine basmıyorum. Babamı hiç kazanamadığım kadar kazandım şimdilerde, ölüp gerçekten benimle olduğu için kime minnet duymalıyım bilmiyorum. Tüm bağışlamalarımın ipini çözdüm, babamın ruhuna hediye ediyorum.

Ve sanırım herşeye rağmen onu çok özlüyorum..

‘Düşsel’

Siz uyuyordunuz, bahsi birazdan geçecek pazar sabahı..

Sabaha taşıdım kendimi, biri arkamdan mı itti, azim mi ettim bilmiyorum..

Saat 7 ye gelmek üzereydi, ya da gelmiştim tam emin değilim. Odaya giren ışık, girdiği pencerenin karşısındaki duvarı ikiye bölecek şekilde duvara dokunuyordu. O temas anları 06:45 en fazla 7’dir, bilirim.

Bir sigara yakıp kafamda günümü planladım, hiç adetim değildir aslında günü planlamak. Zaten beceremedim, sigaram bitti, kalktım.

Ayaklarımı sürüye sürüye buzdolabına kadar ilerledim, hemen dolabın yanındaki rafta bulunan radyoya “günaydın” dedim. Açtım, “Gripin – Sen gidiyorsun”. Değiştirmedim, doğru söylüyordu..

Buzdolabını açtım, hafta sonu olduğu için pek bir şey kalmamıştı buzdolabının saklama sınırlarında. 5-6 mantar, 2-3 yeşil biber, salça, bezelye, bakla, orta boy bir karnabahar, birkaç domates, birkaç limon, yağsız süt, 2 yumurta.. Buzluğu açtım, 10’lu bir paket milföy, kıyma, parça et, dondurma, asma yaprağı, kurutulmuş patlıcan.. Milföy hamurlarından 2-3 tanesini “gerçekten” diğerlerinden sökerek tezgahın üzerine koydum. “Şebnem Ferah – Yağmurlar” Etin bir kısmını uzun uğraşlardan sonra kesmeyi başararak mikrodalgada çözülmeye bıraktım. 2 yeşil biber, 2 domates.. Et çözüldü birkaç dakika sonra, tavaya aldım, üzerine domates, yeşil biberler ve mantarları doğrayıp ekledikten sonra bir bardak su ilave ederek, kısık ateşte bıraktım. Banyoya gittim, soğuk bir duş aldım, çamaşırlarımı değiştirdim, saçlarımı kurutarak tekrar mutfağa geldim. Karışımı, oklavayla biraz açtığım milföylerin ortasına dökerek, büyük mantı şeklinde kapadım. Ufak bir borcam tepsisi yağladım, milföyleri dizdim. Fırını açtım, biraz ısınması gerektiği için o ısınırken pantolonumu ve gömleğimi ütülemek üzere mutfaktan çıkarken radyonun sesini biraz daha açtım. “Teoman – Bana öyle bakma” diyordu, oralı bile olmadım.. Odaya girdiğimde yatağımı toplamadığım gerçeği karşıladı beni, biraz sitem etti.. Topladım.. Ütü yaptım tekrar mutfağa döndüm. “Feridun’u şarkısının sonunda, ufaktan toparlanırken yakaladım “Beni bırakma” kısa bir süre sonra da vedalaştık.. “Tual geldi hemen arkasından – “Tiryakinim” diye diye..

Milföyler fırında.. Onlar pişerken, ayakkabılarımı boyadım, aklıma geldi.. Ketıl’a bastım ( inadına Ketıl )

Cem geldi, Cem Özkan -“dön bana” demiştik ya.. Ona istinaden..

Siz uyuyordunuz, saat 8 e doğru yeltenmişti..

Çayım, milföy böreklerim (mantar, biber, domates, kuşbaşı et). Onur Akın – Bilmem doğru mudur yalan mı ama, “geceyi sana yazmış”.. İnanmadım, birinin daha seni böylesine yüceltebileceğine herhangi bir gece, yalanda olsa dinlemek gerekirdi..

Kahvaltımı yaptım, giyinip çıktım evden.. Hayır ! radyoyu kapatmadım.. Bir sürü güzel yalan söyledi, söylemeye de devam ediyor üstelik. Döndüğümde yalanda olsa dolu olsun istedim, evim..

Birazınız hala uyumaya devam ediyordu, 8:30 suları akıyordu..

Açık bir berber bulmak için bir süre cadde boyu yürüdüm, buldum da. Sabah sabah Edip Akbayram’la karşılaştık berberde, “Sen benden gittin gideli” dedi, merhaba yerine, sinirlerim bozuldu..

Sakinleştim Sakal tıraşı olurken, berber saçlarımı toparlarken Nirvana’ya ulaştık birlikte, “Lithium” ile, tıraş olduğum en sağlam berberdi..

Birkaç kişiyle, yol boyunca hiçbir doldur-boşalt istasyonuna uğramadan bitirdi yolu otobüs.. Babamın evinin olduğu mahallenin hemen başında indim otobüsten. Sessiz sedasız bir sokağa girdim, neşeli bir toprak kokusu karşıladı beni. Bahar havası sarkıyordu gök yüzünden. Evler sıra sıra ve simetrikti. Babamın evinin önüne dek geldim, hiçbir şey düşünmeden. Kapıyı yüzüme kapattığından beri, “Bak gidersen, babalıktan reddederim demiştim ya” kapı yüzüme yarı açıkken; o günden beri gelmedim, biliyorsun. Sözümü tutamadım, babamsın kabul ediyorum, sende hiçbir kapıyı yüzüme kapatmadın zaten..

Merhaba Baba dedim, “Seni göremez biraz daha yaklaş” dedi biri. Baktım, bizden başka kimse yok..

Yaklaştım, ama tezattır daha kısık bir sesle “merhaba” dedim, duydun mu ?

-Artık beni duyduğunu ve hayatında ilk kez sabit kalabildiğini ve ister istemez beni dinlemek zorunda olduğunu biliyorum, benim için bunun değerini bilemezsin Baba.. Bak nasıl hazırlandım sana, tertemiz, üstüm başım ütülü, ayakkabılarım boyalı, aklım derli toplu, aklım selim, istediğin kalıpta bir evlat gör beni..

Çok şeyler atlattık baba, biliyorum, atlattığımız çok şeylerin en çokta seni yıprattığını da. Her olay, her konu, omzuna binen artı bir yüktü, farkındayım artık. Önceden bu kadar yoğun düşünmediğimden olsa gerek, farkına varamadım; affet. Kardeşlerinin, akrabalarının darbeleri, sonra ağabeyimin, sonra benim.. Ne kadar hızlı tükettik seni. Ama sen babamızsın, dayanırsın tüm bunlara değil mi ? Kendin için ne yaşadın ki ömr-ü hayatında ? Ne olmuş biraz sabrını zorladıysak Baba ? Affet bizleri..

Sen gittin ya, kimseye babam gitti diyemiyorum ben. Eşşek kadar adamım, sen düşünce aklıma, gözlerimden damla damla çıkana dek dolanıyorsun aklımın her köşesinde. Seni çok üzdüm, biliyorum. Elinden gelen, hatta gelemeyenleri bile verdin bize, biliyor musun bu “sözüm” için çok geç kaldığımı düşünüyorum, ama tezaten bir şey yapmadığımı da. “Seni hiç Utandırmadım” baba..

Çok daha farklı olabilirdik aslında, konuşabilseydik arada. Ama başına açtığımız dertler, evlat sorumluluklarından filan olsa gerek hiç “adam” gibi yumurta tokuşturamadık seninle herhangi bir kahvaltıda.. Hep işin vardı, hayatla hep bir fazla mesain..

Gittiğin yerde bizi yine düşün Baba. Geldiğimizde yanında olmamızı sağla, biliyorum ki kıyamazsın sen bize. Son çabanda bizi daha da büyütmek içindi, şimdi anlıyorum Baba..

Dün Anne’min pardesüsünü asarken bir kağıt düştü yere, bir kaça katlı. Aldım yerden, açtım. “Ölüm raporun”

Kalp yetmezliği yazıyordu ölüm sebebine.

Hiç İnanmadım.. Senin kalbinin yetmeyeceği herhangi bir şey olabilir mi ?

O devasa kalbinin..

Koca koca doktorlar ama onlarda hata yapabiliyorlar.

Benim babam “insan yetmezliğinden” öldü, kimseye yetememezliği öldürdü onu..

Kalbi her şeye yetti ,

Yanılıyorlar !!

‘Düşsel’