Tüm varlığım karanlık bir ayettir benim…(Furuğ F.)

Uzun zaman olmuş… Uzun zaman olmuş, gözde ateş, dudakta duman üzerine basa basa Furuğ okumayalı. Bir de, kirpiklerimizin arasından akıp giden yaşların eşliğinde, o günlerin kirpiklerinin arasından geçip gittiği karanlık bir ayetin zikrinden sonra, “Çağdaş İstanbul’da Sufi Kadınlar”adlı sahaftan alınma ikinci el bir kitaba rastlamak… Bir de ne? Bir de, üzerine bu olunca, oldukça ilginç bir hale dönüştü gece. Demem o…

Ve işte, küçük bir kız çocuğu, büyük bir eyrama dönüşmenin zorunluluğu olan görkemli bir yüreğe sahip olduğunun ispatı, tuzdan ızdırabını damla damla boşalttı, mutfaktaki masanın muşamba örtüsü üzerine. Tüm bunlar, o Furuğ’u dinlerken oldu… BtŞ gözleriyle şahitlik etti bu duruma, sırrın sırrının emanetçisi, anladı. Kız çocuğu, yanan mumu aldı, gitti lavabonun kıyısında akıttı ellerinden ayaklarına. Yüreği acıdı, içindeki tohum onu “Hû” diyerek selamladı. O da kendini mumun kızgın suyuyla yıkayarak, karşıladı selamını yazgısının.

“…selam ey yalnızlığın garabeti

odayı sana bırakıyorum

çünkü kara bulutlar daima

arınmanın yeni ayetlerinin peygamberleridir.”

Bilhassa son iki dize, iki-üç kez tavaf ettik küçük kızla. Duymuş muydu, duymuş muydum daha önce, hayr ve şerrin kadim ilişkisinin bu kadar lezzetli, iştah açıcı bir şekilde ifade edildiğini? Yok… Ama o en çok, Furuğ’un yalnızlığına gözyaşı döktü, bazen elleriyle yüzünü kapadı, hıçkırıkları boğazında takılı kaldı… Evet ya, aslında bildiği, tanıdığı bir hale döküldü perçemleri, yırtarak çıktığı, o ağır o derin o Kuzey o garabet mağarasını, ilk evini anımsadı.

Buradan nereye? Buradan toplumsal cinsiyet denen o ucubeye… Rahat bırakın çocukları, toplumsal doğa diye, üzerlerine geçirdiğiniz, o ne idiğü belirsiz, “kadın-erkek” dökme kalıpları kırın atın ellerinizle… İbrahimi bir eylem bu işte, ruhu-kalbi örten, kirleten, dikenli tellerle çeviren her kabulü yerle bir edin/etmeli! O zaman işte çoğalacak “she-male”ler, yani erdişiler. Bırakın, yeter ki ellemeyin. O vakit, varlığını gözünü kırpmadan ateşin koynuna salacak pervaneler çoğalacak… Işığın ve ateşin halkı toprağın etrafında halka oluşturup, gaybın efendisini derin bir sessizlikle zikredecekler… O vakit, ibn-ül vakit…

Dîde-loji: Sosyalleşme, ruhun ırzına geçmektir. / İnsan yavrusu, evvel ailede sosyalleşir. / Son kertede, ilk ırza geçiliş tecrübesi, ensest bir eylemdir.

‘İbn-i Zerabi’

Ne zaman yalnızlık üzerine yazmak istesem, içimden iğde, çınar, çam ağaçları, atkestaneleri, çınarların toprak yollara kazınmış kökleri, nehir, denizyıldızları, kambur balinalar vs. çıkıyor. Böyle bir resimde insan, sabırla toprağı işleyen, ağaçtan yemişi, zeytini vs. toplayan ele ve eşyanın bir ucuna iliştirilmiş bir söğüt dalına dönüşüyor. Âlemle yan yana yürüyen sanki yalnız olsa da ıssız kalmıyor; ancak ona direnen ve tabiatını yadsıyan, farkına bile varamadığı bir derin boğumun içinde debelenip duruyor, durup debeleniyor…

İnsana en çok –kanaatimce- hüzün yakışıyor. Kendini bekleyen, o sebepten o boşluğu hiçle, ama hiç dol-(a)-mayacak olan insanın o uzun beklentisiz bekleyişi sırasında, gözlerine düşen iki çiğ damlası. Hüzün tatlıdır, hele bir de mevsim sonbaharsa. Güneş, adaletini başka bir yana çevirmiş, âlemde her ne var ise, kendi içine çekilmeye başlamıştır. Kuşlar istisna… Kanatları vardır ve sıcak diyarlara göç edebilirler. Soğuğun, ölümün, üzerini örten karın faili olduğu kabz halinden uzakta, her daim eşyanın bast halinde çalıp söyleyebilirler. O sebepten, bir içe çekilme, hesaplaşma, ölüp-ölüp-dirilme tecrübesini sürekli erteleyebilirler. Belki de bu yüzden kuş olmuşlardır. Kuş olmanın tabiatına giriş… Hüzün, kuşlara da ilişir mi acep? Kim bilir…

Ama toprakla beraber kendi içine çekilmek iyidir, iyi. Tohumları atar ve sakince beklersin. Baharı, güneşin yüzünü tekrar sana çevirmesini. Tohumlar belki çatlayıp yeşerecek, belki de çürüyüp çözülecek. Sen tohumları atmışsındır, sorumluluğunu yerine getirmiş olarak mağarana girebilirsin. Göğe doğru yeşermek de çürüyüp toprağa karışmak da birdir aslında. Kim demiş ki o kötü bu da iyi diye? Zanlarını diyorum, zanlarını salsana dehrin kollarına. Bırak hepsi uçup gitsinler zihninden, kuşatma altındaki kalbin açığa çıksın, gözlerinle diyorum, kalbinin gözleriyle baksana Rabbe, âleme ve kendine. Önce biraz…

Yeni zamanın cemrelerinin düşmesine kadar uzun bir uykuya dalabilirsin. Uyku-düş arasında salınabilir, rüyalarında yüreğini ve bilincini, kadim dostun dehrin memelerinde avutabilirsin. Tam da bu kabullenmişlik, teslimiyet anında aydınlanıverir zihnin, daralma genişlemeye, genişleme daralmaya gebedir. Rahman’ın nefesidir âlem, her şey eşiyle aynı özden yaratılmış. O vardır ve O’nunla beraber hiçbir şey yoktur. Ve hepsi aşk imiş, hepsi…Ve boşluk, aslında kendine duyduğun özlem imiş…

“Görmek istersen, bir kum tanesinde dünyayı / Ve cenneti bir dağ lalesinde… / Tutmayı dene, sonsuzluğu avuçlarının içinde / Ve ebediyeti sığdırmayı tek bir saate…” (William Blake).

‘İbn-i Zerabi’