VURUP GİDİYORUM AKŞAMIN YOLLARINDA
Vurup gidiyorum akşamın yollarında
düş kurarak. Altın
tepeler, yeşil çamlar,
tozlu meşeler!..
Nereye çıkar ki bu yol?
Vurup gidiyorum bir türkü tutturup,
keçi yolu boyunca, gezgin…
-gün iniyor yavaşça-
“Bağrıma yüreğim çakılmıştı da
bir sevdanın dikeniyle;
bir gün çıkarıp attım ya,
ne gönül kaldı ne yürek bende.”
Ve birden bütün kır,
sessiz ve loş, dura kalıyor
düşünmek için. Irmağın
kavakları arasında inliyor rüzgâr.
Ama çökmekte akşam karanlığı;
dolana dolana gidiyor yol,
aklaşıyor hafiften,
gözden yitiyor bulanıp.
Yine başlıyor ağlamaya türküm:
“Sivri ve parlak diken,
ah ne olurdu çakılıp kalaydın
bağrımda yüreğimden.”
ANTONIO MACHADO
(‘SOLEDADES / YALNIZLIKLAR’dan, Çeviri : ERAY CANBERK)
BAŞKA BİR SEYAHAT
Artık söküyor şafak, Jaén’in
kırlarında. Fundalıkları,
toprak setleri, taşlı arazileri,
zeytinlikleri, çiftlik evlerini,
çayırları, gölgeli vadileri
ve dağları yutarak pırıltılı raylarda akıyor tren.
Belirsiz küçük pencereleri ardında
bırakarak geçiyor
baharın kırlarından.
İlk ışıkları parlıyor günün
üçüncü mevki vagonumda.
Çatlaklardan giriyor,
sabahın sisleri
kırmızı, altın renkli
beyaz bulutların arasından.
Bu uyumadan gördüğüm düş!
Bu uykusuz bir şafağın üşümesi!
Vınlayarak, soluyarak
gidiyor tren. Uçuyor kırlarda.
Pelerini üzerinde uyuyor
karşımda bir adam;
keşiş ve avcı.
Seyre dalıyorum yükümü,
eski deri valizimi;
ve hatırlıyorum Duero’ya doğru
bir seyahatimi.
Geçmişteki başka bir seyahati
Kastilla topraklarında
-Quintana ve Almazan arasında
çamlarda şafak sökerken-
şirketten bir seyahatin
keyfini!
Ama ölüm yok etti işte
o mutlu beraberliği!
Sıkıyor yüreğimi soğuk eller!
Tren gidiyor, ıslık çalarak, duman tüttürerek,
sürüklüyor
vagonlar ordusunu, yorgun
bavulları ve kalpleri.
Yalnızlık, yoksunluk…
O kadar zavallıyım ki kendimle kalınca
artık kendimle bile değilim
bilmiyorum, bir başıma gezerken
kendimle anlaşabilecek miyim?
ANTONIO MACHADO
(FEDERICO GARCIA LORCA’YA AĞIT’dan, Çeviri : VİLDAN BAŞARAN)
ÖĞÜTLER
IV
Umut etmeyi bil, -kıyıdaki bir gemi-
uzaklaşırken, nedensiz endişelendirirse seni,
yolunu gözle kabaran suların.
Hep onun yolunu bekle, bil ki zafer onun;
çünkü uzundur yaşam ve bir oyuncaktır sanat.
Yok eğer kısaysa yaşam
ve yetişemiyorsa senin yelkenlin ona
yolunu gözle bıkmadan ve hep umut et,
unutma uzundur sanat, ayrıca, çok da önemli değil.
ANTONIO MACHADO
(FEDERICO GARCIA LORCA’YA AĞIT’dan, Çeviri : VİLDAN BAŞARAN)
‘SEÇME ŞİİRLER’, ANTONIO MACHADO, Çeviri : ERAY CANBERK, ADNAN ÖZER, VİLDAN BAŞARAN, YÖN Yayınları, Nisan 1994, 92 Sayfa.
