( ” insan günün rahmine kaç kez
ağıt yakabilir ki Mavi, dedi. )
insan kalmaya direnen kaç kez
kendi olan aynada vurur kendini;
ben binlerce kez paramparça ettim
o sırları dökülmüş aynayı.
yetmedi ağıtlar yaktım,
kendim olanın ardından..
hem de ağıtsız..
dili lal olmuş bir ağıttı
kulaklara fısıldadığım.
secdeye astım ruhumu da
şeytan apansız bir halaya durdu ruhuma.
halaysız da halaylar gördüm suretlerde.
mezarıma dadanan leşlerle
kaçık, terane zamanlara yolcuyum şimdilerde.
ve
şimdi kendim olanı ruhumdan
doğurma ayracında ağıtsız bir ağıdım.
‘Mavinin Çığlığı’