tesadüf nedir ki çocuk ,
hergün aynı yolun kırmızı kavşağında
aynı elbiseli ve aynı ölüm rengini giyinmiş
bir adamı ya da kadını görmek midir.
bugün gözlerin yüreğini ihbar etmiş çocuk ,
ondandır herkesin gözlerine takması.
ahh çok yorgunum çocukkk..
içimdeki ölülerle nefes alamıyorum ,
ruhumdan rahmime her gece ölü düşler
doğuran çocuklar bırakıyorum.
amansız bir hastalığın pençesine düşen
gözyaşlarımla intihar mavi sularla birikiyorum ölüme..
ve gözlerin düşüyor uzaklarıma
sonra seni düşlüyorum çocuk..
avuçlarından öpüyorum tıpkı istanbul gibi..
ah içimdeki ölümler artıyor ve ben bir ananın
en merhametsiz yanına gömü olmak istiyorum..
lal çocuklar da dile gelir mi dersin bu arafın içinde çocuk..?
‘Mavinin Çığlığı’