‘- hayat rahimden de başlasa , topraktan da başlasa ,
yolculuğu karanlıkta başlar ve karanlıkta biter
bir gün hepimiz bu karanlıktan geçmek zorunda kalacağız…’
gözlerimi yumup , sobelene kadar ağladığım bir filmden bahsetmek istiyorum sizlere :
”black…” 2005 hindistan yapımı bir film… yönetmeni ise ‘sanjay leela bhansali…’
açıkçası filme başladığımda beni saatlerce kuşatacağını hiç düşünmemiştim , lakin hem konusu hem de ‘michelle’nin çocukluğunu canlandıran ‘ayesha kapoor’un o samimi , hatta onun sahiden bir engelli oyuncu olduğunu düşündürecek kadar mükemmel performansı hem gözlerimde su tesisatı , hem de içimde yerçekimsiz bir alan kurdu…
günün tüm rehavetini unutmamı sağladığı gibi , gözüm ve dilimde büyüttüğüm tüm günlük keyifsizliklere de unutulmaz bir ders verdi…
film sonunda ; 10 senedir artmayan maaşım başta olmak üzere , kaçırdığım , bazılarını yaktığım tüm gemilere , sırtımdaki tüm bıçaklara elimle salla diyerek havayı bayağı kuvvetli bir şekilde tokatladım…
bana bunu yaptıran hissettiren tabi ki görme ve duyma engelli olarak doğan ve daha doğar doğmaz öteki ilan edilen , hayvanca muamele gören michelle’nin imrenilesi direnci , sabrı ve ısrarı…
ona karanlığa hep borçlu kalacağı mutluluklarla ve başarılarla yaşamasını öğreten sabırlı öğretmeni ‘debraj sahai’ ise tam bir mucize avcısı… öz babasının bile çıngırak takarak hayvan muamelesi yaptığı Michelle , sahainin inancı , sevgisi öyle güzeldi ki…
aslında hiç de öyle olmadığı halde kendi kendinize dertlerinizi abartıp , üzüntülerinizde seçici olamıyorsanız , her gün cehennemin fon müziğinde dans ediyorsanız ya da kalbiniz bu aralar hissiyatsızlaşıp , kalpliğini unutup anüs gibi davranmaya başladıysa izleyin bu filmi…
zira bir gün bizlerde karanlıkta kalabiliriz…
gülüşünüzle ve merhametinizle kalın…
‘BULUT’
