‘yaşamımın annemin ve babamın yaşamıyla bir ilintisi olmadığını düşünüyorum.. bir ana ve babadan olma değilim.. bir yaban otu gibi anadolu yaylasında bittim.. doğumum bile bir kökünden kopma idi.. köklerimi hiç aramadım.. içerisinde severek yaşayabileceğim arka dünyalardan kopma köklerim olabilirdi.. annem ve babam gibi , tüm kentler , ülkeler , günler , geceler , her gökyüzü de yabancı kaldı bana.. insanlara daha fazla yaklaştıkça bu saydıklarımdan daha fazla uzaklaşıyorum.. gökyüzünden , onun ışıklarından , gün batımlarından , karanlıklardan ve bulutlardan , kendi çıktığım karanlığa ulaşıncaya kadar onlardan uzaklaşacağım..
..
yirmi yaşım ile otuz yaşım arasında aklın bittiği yerleri ve çıldırmanın sınırlarını aradım.. çıldırmanın beni ne kadar ilgilendirdiğini biliyorum , bu yüzden onu kendi kafamda ve beynimde yaşamaya kalktım.. akıl ve çılgınlık arasındaki ufak , yıldırım hızına sahip atlayışı sözcüklere nasıl anlatabilirim..
beyin , düşünce kendini özgürleştiriyor , fırlıyor , bir roket gibi evrene , boşluğa , sonsuz boşluğa.. onunla birlikte gövde de.. ya da gövde kalıyor da , düşünce gövdeyi koparıp sonsuz boşluğa doğru uçmaya başlıyor.. acı veren bir şey bu.. çok acı veren.. ürküten.. hem de nasıl ürküten..
çılgınlığı bilmeden aklın sınırları son derece can sıkıcı.. kabul edilemez.. yetersiz..
..
otuz yaşım ile kırk yaşım arasında ne akıllı ne de çılgındım.. bu ikisinin ötesinde kalıp olup bitene seyirci oldum ve dünyayı kavradığımı sandım.. ilk kez gördüm denizlerini.. ilk kez güneşinin altına yattım.. gecelerinde dolaştım.. bir çocuk bile doğurdum , benim anneme yabancı olduğum gibi o da bana yabancı.. evet , dünyayı kavradığımı sandım..
..
kırık yaşındayım.. on yaşına kadar , çevremi , özellikle çevremdeki sessizliği kavramaya çalıştım.. bugün , gecenin bazı saatlerinde kitlenin anlamsız gürültüsü içinde boğuluyorum..
..
kendimi öldürmeye çalışıyorum.. özlemlerim kalmadı..
bıraktım..bıraktım.. hepsini kendi ve benim dünyamı anlamaları için bıraktım.. ve bana ölümsüzlerin sonsuz acıları kaldı..’
TEZER ÖZLÜ , ‘KALANLAR’..
YKY , Nisan 1995..
