ince kumdan ve külden
eleyerek yaptıkları o höllük

yanınsıra yürüyor bak

gör.. ve: de-be-len-me

ne kadar yeni şekiller
vermeye çalışsan da
saçına

hep aynı acıyor bak;
başındaki o taş o tahta o buğday
o eski gazoz şişesi
yaraları
sevgilin dokununca

yok yok.. pes et işte
çocukluktan sonra
su yok

boşuna kumaşlar, mevsimler
hediyeler, şehirler, sevgililer
giydirme ömrüne

sen gene aynı sensin
aynı sen kalacaksın

gör.. ve: de-be-len-me

aklının yüreğinin insafına sığınıp
yabancılaşmanın da taa
ötesine sıçradın

varoluş sebeplerini toprağa gömdün
battaniyeni çaldırdın
kaman ise kör

bak
herkesin suyuna
televizasyon
karışıyor da

kimileri
zemzem suyu’ yla
duş almış
gibi yapıyor

yok hayır..
intihar bir seçim değil
intihar hayata dahil

herkes tencere dibin kara
benim ki senden daha
nilgün mandela nelson marmara

gör.. ve: de-be-len-me

dön
dö-ne-bi-li-yor-san

o eski siyah-beyaz
çizgi filmlere…

o dünyayı yanlış anladığın
yeşil ahşap som son
an’ lara

annenin sevdiği yerlerin
ü-şü-yor

sevgilinin sardığı yerlerin su
top-la-mış

dünya bizi
zırılçıplak gördü ya

kimden
utanıyoruz

kül tablasın
izmarit dolu..

çevre werzalit
yapı naylon

akrep de kurbağa da
kendi içinde

iliş kelimelerin
sen kalan yerlerine

beğendiğin artizler
üç dört kat yaşına vardı

artık yeşil sahalarda
akranın futbolcu da
kalmadı

dokunduğun kadınlar
manş’ ı geçti de

ola ola veli oldun
ilkokula başlayan
fiyaskona

kimi kıyıda kalmayı seçer…
kimi kıyı olmayı

insan manalandırma küpü
eskiden ne denilmişse üstüne
derin manalar bulur da

ah insan yalnız
kendi is’ ini
seçemez

şimdi sen
cigarasız da
yapamazsın

saplarsın bu bahsi
gecenin şurası’ na

binersin bedenin
çürük çarık atına

ateş suyu ve tütün
almak için
kasabaya inersin

ah kimse kimseyi
aldatamaz ki

ah kimse kimseye
o kadar bol
gelmiyor ki

ismin doğal efekt’ in oluyor
hayattan çıkardığın
şırraak! sesin

beni gözümden düşür

insan bir mevsim üşümüşse
artık her mevsim
üşür

gör.. ve: de-be-len-me