Beni kör kuyularda merdivensiz bıraktın,
Denizler ortasında bak yelkensiz bıraktın,
Öylesine yıktın ki bütün inançlarımı;
Beni bensiz bıraktın; beni sensiz bıraktın.

ÜMİT YAŞAR OĞUZCAN

BEN SENİ SEVDİM Mİ 

Ben seni sevdim mi? Sevdim, kime ne 

Tuttum, ta içime oturttum seni 

Aldım, okşadım saçlarını, öptüm 

İçtim yudum yudum güzelliğini 

Ben seni sevdim mi? Sevdim elbette 

Bendeydi özlemlerin en korkuncu 

Çıldırırdım sen ne kadar uzaksan, 

Aşk değil, hiç doymayan bir şeydi bu 

Ben seni sevdim mi? Sevdim doğrusu 

Sevdikçe tamamlandım, bütünlendim 

Biri vardı ağlayan gecelerce 

Biri vardı sana tutkun; o bendim 

Ben seni sevdim mi? Sevdim en büyük 

En solmayan güller açtı içimde 

Ömrümü değerli kılan bir şeydin 

Sen benim bozbulanık gençliğimde 

Ben seni sevdim mi? Sevdim, öyle ya 

Bir çizgiye vardım seninle beraber 

Ve bir gün orada yitirdim seni 

Ben seni sevdim mi? Sevdim, ya sen beni? 

ÜMİT YAŞAR OĞUZCAN

GÖÇEBE DENİZİN ÜSTÜNDE
I
Sen, ben ve balkonda saksımız:
Hamarat Elizabet. İşte ilk üçgeni yapının. 

Ne eski, ne yeni. Sanki yazgımızın
En saydam dakikası titriyor

Göçebe denizin üstünde. Farkında değiliz.
Taşın sesi insan sesine benziyor.

Balkondaki saksı, bir bakıyorsun,
Bulutun yerini almış. Bulutlar

Atlara dönüşüyor köpük içinde…
Ve seninle ben koşuyoruz, önümüzde

Demin kör bir çocuğun baktığı
Yaşlı mürver ağacını sallayan kırmızı bir kuş.

Sonra bulut gene saksı oluyor, atlar
Solumaya başlıyorlar, dinleniyoruz, kulaklarımızda

Duvarların çözülmeyen sözleri gibi
Bir mırıltı. Bugünün, bu sabahın.

Ne anımsama, ne unutuş. Bir ucucalık,
Kıyıların al rengi kokuları ile

Kötürüm bir bülbülün şakıması gibi büyüyen
Bakışlarımızın ağır simgelerinde.

Ve ben sana göçüyorum an an
Göçüp dönüyorum titreşim gibi,

Arıyorum dudaklarının taşını,
Arıyorum yağmurda yazdığım adını.

Bir yok oluyorsun sen, kendi vadinin
Yarıklarında, bir fışkırıyorsun

Yok olan vadinin üstüne.
Kaç kez yitiyorum ben kendi kendime.

İşte hepsi bu. Ne eski, ne yeni.
Yazgımızın en saydam dakikası sanki.

III

İşte avuç avuç serpiyorum bütün
Sözcükleri kuşlara, gül diplerine, 

Güneşin dudağına, sıçrayan sabahın
Eteğine, kırmızı kadifesine kayaların,

Ayın boynuzlarına ve saçlarının
Parmaklığından sarkan hanım ellerine …

Ben tek başıma yansıyorum bütün biçimlere
Ve şaşı diplerine suların.

V

Freud bir ağacın bilinç-altına oturmuş
Toprağın düşlerini karıştırıyor.

Bu düşleri aydınlatan gelincikler var.
Deniz, kuş, yağmur ve rüzgâr.

Düş, hareketin sütlü incir yatağından
Damlayan gecikmiş bir yıldız,

Gecikmiş ya da erken, dünkü günün
Suyunda birden sıçrayan balık;

Gündüzü ters yüz etmiş bir al çalkantı,
Uyuyan ve uyumayan daracık kuyunun yüzü.

Zamanlar sanki tohumlara saklanmış
Toprakta gıcırdayan salıncaklar.

Deniz, kuş, yağmur ve rüzgâr.
Ve çarmıha gerilmiş buldum kendimi

Geçmişle gelecek arasında, düş gibi.
Ne eski, ne yeni. Sanki düşüncemizin

En saydam dakikası titriyor
Yok olmuş sularında denizin.

MELİH CEVDET ANDAY

GECE ŞİİRLERİ 

1. D E V R İ K    Y Ü R E K    S A V U N M A S I

Çiy doladım kasnağına gecenin. Işıksızlığın hep

yoksul  yalnızlıklara çıkması doğurur o rüzgârı.

Giz dizilmiş çardaklar incir kokulu, çiçek hattı

gözlerine doğru. Kokunda korku. Kafka; mürekkebini

içtiğim mevsimsiz aşk. Ölümün önünde yayılan;

çıbanı yüzümün. Devrik yürek savunması ömrüm.

Yaşlı bir adam vurgun yemiş. Kuşlar. Düşler.

Kapılma saatleri, basamaklarında ateş yatan zaman

merdiveninin dik soluğuna. Ve çekip giden bir ben,

aynı denize, irkilen iskeleden. 

2. I S S I Z L I K    S Ü R Ü S Ü

Sıcak bir buğu düşürdüler ceplerinden, kışın gelişini

gözlerime yıkan gölgeler, ölüme giderken. Sonuna vardım

ufuk renginin, gündüz rüyalarımda gördüğüm. Gün sayıyor

kör eşgalim. Sönüyor gülüşüm, gülün bağrında ikindi vakti.

Zaman çağlıyor, ömrümü biçmeden. Çölde ıssızlık sürüsü

gecelerim. Pencerelerden akan yollarda usulca büyüyor

hüzün. İsyan dumanları. Bir kıyı, boğulduğum. Suçluyum.

Talan edilmiş sokaklara yeleler taktım, yenilgilerimi

asmak için. Korku salmış düş dudaklarına. Üzgünüm. 

3. B U Y R U K 

Gecenin deniz kanatlarında, bir kuşun sesine dalmış

düş topluyorum, gözlerime öpücük. Kendine açan bir ışığı

emiyor kalbim. Kara tren, sisler durağında akıntısı

kavuşmanın. Ten, sahili gurbetin. Dalga dalga köpürüyorum

aşka. Buyruk: Tez boynu vurula!

4. H A R İ T A

Haritası parçalandı ellerimde gecenin, bir yitiriş değil

bu, sınırları tutamadım yerinde, gözlerime doldu sular,

şimdi zaman oynak bir gölge. Nasıl başlasak geri dönmemek

için? Hüzünkıran  ardında saklanan kalbimle, artık, okyanuslara

açılmak geçmeli içimden. Biliyorum. Ama kavuşmalar ayrılıktır

bazen.

KAAN İNCE

Kaan İNCE

2 Şubat 1970 tarihinde Ankara’da doğdu, 11 Ağustos 1992 yılında İstanbul’da kendi isteğiyle yaşamdan ayrıldı. Ankara Üniversitesi Dil ve Tarih Coğrafya Fakültesi Sosyoloji Bölümü’nde okudu.

Şiirleri Çağdaş Türk Dili, İzlek, Promete, Yazılı Günler gibi dergilerde yayımlandı. Ölümünden sonra İzlek dergisinin girişimiyle Kaan İnce Vakfı kuruldu.

(Fotoğraf : SÜT filminden - Semih Kaplanoğlu)

Ağustos 1992’de ömrünü kendi isteğiyle noktaladığında

sadece 22 yaşındaydı genç şair. Nisan 1992’de Yaşar Nabi

Nayır Gençlik Ödülleri birincisi MEKTUP adlı şiiri:

Mektup

Yarım kalmış acılar denizi pencereme konardı geceyle, savrulurdum. 

Gözyaşı kokusuyla dolu bir kuğu, zamanın sonuna kalkan, sürgünümdü; göz mavisi duman, sessizliğim. 

Aktım ölü deniz kızıyla gökkuşağı saklı mektubun içine, pulumuz rüzgar oldu, postacımız güvercin. 

Civa gibi eridik kabımızda. 

Kırmızıya gittik. 

Hemen yokladım yüzümü yağmurun yuva yaptığı ellerimle. 

İyice şaşırmıştı alıcısı vapur ıslığımızın. 

Saplandı gözlerimin ışığı yeni güne. 

Mermer bir kayıkla geri döndük
diğer yarısına acının,
usulca çekildi deniz,
son bulduk, yenildik. 

Artık yataksız bir liman yüreğim, soğuk ve loş. Kırık
düşlerim. Serçelerde gözlerimin buğusu. Buruk içim. 

Böylesi bir yenilgiyi beklemediğim için
sabahın en serin ucunda bağıran ben
intihar edecekmiş gibi sıkılıyorum
düşük boynuma asılı sonbaharı. 

Çekildi yaşanan hıçkırıklara, yaşanmayan düş kırıntılarımızla boğulduğumuz odaya. 

Düştü saat duvardan, telefon diye çevirdim yelkovanı: 

İmdat. Akrep soktu kendini. 

Çan sesleri, ezan sesleri, mart sesi, çatılarda kaldı gecenin gizi. 

Unuttum mektubun içinde boğulduğumu. Elveda.

KAAN İNCE

(Fotoğraf : SÜT filminden – Semih Kaplanoğlu)

MEÇHUL ÖĞRENCİ ANITI 

Buraya bakın, burada, bu kara mermerin altında

Bir teneffüs daha yaşasaydı

Tabiattan tahtaya kalkacak bir çocuk gömülüdür

Devlet dersinde öldürülmüştür

Devletin ve tabiatın ortak ve yanlış sorusu şuydu:

-Maveraünnehir nereye dökülür?

En arka sırada bir parmağın tek ve doğru karşılığı:

-Solgun bir halk çocukları ayaklanmasının kalbine!dir.

Bu ölümü de bastırmak için boynuna mekik oyalı mor

Bir yazma bağlayan eski eskici babası yazmıştır:

Yani ki onu oyuncakları olduğuna inandırmıştım

O günden böyle asker kaputu giyip gizli bir geyik

Yavrusunu emziren gece çamaşırcısı anası yazdırmıştır:

Ah ki oğlumun emeğini eline verdiler

Arkadaşları zakkumlarla örmüşlerdir şu şiiri:

Aldırma 128! İntiharın parasız yatılı küçük zabit okullarında

Her çocuğun kalbinde kendinden daha büyük bir çocuk vardır

Bütün sınıf sana çocuk bayramlarında zarfsız kuşlar gönderecek.

ECE AYHAN

MOR KÜLHANİ

1.Şiirimiz karadır abiler

Kendi kendine çalan bir davul zurna

Sesini duyunca kendi kendine güreşmeye başlayan

Taşınır mal helalarında kara kamunun

Şeye dar pantolonlu kostak delikanlıların şiiridir

Aşk örgütlenmektir bir düşünün abiler

2.Şiirimiz her işi yapar abiler

Valde Atik'te Eski Şair Çıkmazı'nda oturur

Saçları bir sözle örülür bir sözle çözülür

Kötü caddeye düşmüş bir tazenin yakın mezarlıkta

Saatlerini çıkarmış yedi dala gerilmesinin şiiridir

Dirim kısa ölüm uzundur cehennette herhal abiler

3.Şiirimiz gül kurutur abiler

Dönüşmeye başlamış Beşiktaşlı kuşçu bir babanın

Taşınmaz kum taşır mavnalarla Karabiga'ya kaçan

Gamze şeyli pek hoş benli son oğlunu

Suriye hamamında sabuna boğmasının şiiridir

Oğullar oğulluktan sessizce çekilmesini bilmelidir abiler

4.Şiirimiz erkek emzirir abiler

İlerde kim bilir göz okullarına gitmek ister

Yanık karamelalar satar aşağısı kesik kör bir çocuğun

Kinleri henüz tüfek biçimini bulamamış olmakla

Tabanlarına tükürerek atış yapmasının şiiridir

Böylesi haftalık resimler görür ve bacaklanır abiler

5.Şiirimiz mor külhanidir abiler

Topağacından aparthanlarda odası bulunamaz

Yarısı silinmiş bir ejderhanın düzüşüm üzre eylemde

Kiralık bir kentin giriş kapılarına kara kireçle

Şairlerin ümüğüne çökerken işaretlenmesinin şiiridir.

Ayıptır söylemesi vakitsiz Üsküdarlıyız abiler

6.Şiirimiz kentten içeridir abiler

Takvimler değiştirilirken bir gün yitirilir

Bir kent ölümünün denizine kayar dragomanlarıyla

Düzayak çivit badanalı bir kent nasıl kurulur abiler?

ECE AYHAN

ECE AYHAN 

Tam adı Ece Ayhan Çağlar’dır. Datça’da doğdu. Ailesinin asıl memleketi ise Çanakkale’nin Eceabat ilçesine bağlı Yalova Köyü’dür. 1940 yılında Çanakkale’den ailesiyle beraber İstanbul’a göç eden Ayhan, ilk (Hırkaişerif İlkokulu), orta (Zeyrek Ortaokulu) ve lise ( Erkek Lisesi) öğrenimini İstanbul’da tamamladı. 1959 yılında Ankara Üniversitesi Siyasal Bilgiler Fakültesi’nden mezun olduktan sonra, aynı yıl İstanbul maliyet memurluğunda stajını tamamladı ve kaymakamlık kursunu bitirdi. 1962’de Sivas’ın Gürün ilçesinde, 1963’te Çorum’un Alaca ilçesinde kaymakamlık ve belediye başkanlığı yaptı. 1963-65 yılları arasında askerliğini yedek subay olarak yaptıktan sonra, Denizli’nin Çardak ilçesi kaymakamlığına atandı.

1966’da memurluktan ayrılması üzerine İstanbul’a geldi ve çeşitli yayınevlerinde redaktörlük ve editörlükle uğraştı. Meydan Larousse Ansiklopedisi’nde çevirmen olarak çalışan Ayhan, bir süre de Türk Sinematek Derneği’nde ve e Yayınları’nda çalıştı. 1974’te hastalandıktan sonra tedavisi için İsviçre’ye giden şair, burada beyin ameliyatı geçirdi ve üç yıl tedavi gördü. Ardından da 1977 yılında, Türkiye’ye döndü. Bodrum, İstanbul ve Çanakkale’de yaşadı.

Ece Ayhan ilk şiirleriyle birlikte eleştirmenlerin ve genel olarak şiir okurlarının ilgisini çekmiş, İkinci Yeni akımının en çok tartışma yaratan şairlerinden biri olmuştur. 1960’lı yılların başından itibaren yenilikçi ve genç şair kuşaklarını, özellikle Devlet ve Tabiat adlı kitabıyla, derin bir biçimde etkilemiştir. Türk şiirinin önemli şairlerinden olan Ayhan, İzmir Büyükşehir Belediyesi Gürçeşme Huzurevi`nde hayata veda etti.

ESERLERİ

Şiir Kitapları:

Kınar Hanım’ın Denizleri (1959),

Bakışsız Bir Kedi Kara (1965),

Ortodoksluklar (1968),

Devlet ve Tabiat (1973),

Yort Savul (Toplu Şiirler, 1977),

Zambaklı Padişah (1981),

Cok Eski Adıyladir (1982),

Sivil Şiirler (1993),

Son Şiirler (1993).