RACHEL CORRIE
Yeni çocuklar gelecek
Dönüp geriye bakacaklar
Rachel Corrie’yi görecekler
Anne, bana Rachel’i anlat diyecekler
Anne ‘şey’ diyecek : ‘şey tatlım , biz babanla…’ diyecek
Çocuk , annesini süzecek…
Ve çocuk , diyecek :
-anne Rachel yaşıyor!..
Ben , Rachel’i bildim anne
Ben , Rachel’i sevdim anne
Rachel’in güzelliğini bir bilsen !..
Rachel’in bir yolun tam ortasında durduğunu bir bilsen !..
Ben çağrılıyorum anne
Bana içimde bir ses oluyor anne
BABA !.. İNSAN İNSANIN KURDUDUR DERDİN
İNSAN İNSANIN YURDUDUR DİYEBİLİRDİN BABA !..
Baba! İçimden bana bir çağrı oluyor
Kulak veriyorum insanın izzeti adına
Aşk işte böyle bir şey , sade ve yüce
Benzer Rachel’in yaptığı sürprize
RACHEL GEÇMİŞTE DEĞİL GELECEKTE KALDI
AŞKIN VE BARIŞIN DEĞERİNİ BİLECEKLERE
Aşkta hile olmaz dedi Rachel
Kanı toprağa aktı , çıktı Tanrı katına
O sütsüz ninnisiz nereye? demedi
Bir ruh annesi oldu Gazzeli çocuklara
Baba !.. Tanrı Ağacı bir yemiş daha verdi !..
Rachel elma dişlemeyi severdi
Büyüdü büyüdü büyüdü !…
Bir insan suyu kaldı buldozerle toprak arasında…
Varsın her şey geçsin anne !..
Toprakta bir kahraman kaldı…
Rachel şöyle yazmış ailesine , arkadaşlarına :
-gidip okyanusu görmeye hakkım var
Soluk soluğa çöllere koştu Rachel
Herkes için bir ölüm öldü Rachel
O’NDA
FAZLALIKLARINDAN KURTULMUŞLARIN BAKIŞI VAR
Dikildi işte yolun ortasında
Rüzgarları solduranların karşısına !..
Dikildi işte
Anne ! çekilmedi Rachel
ANNE ! BİR ZULME KARŞI DURMUŞ OLAN
BÜTÜN ZALİMLERE KARŞI DURMUŞ OLUR…
-şey tatlım biz babanla bu akşam restorana !..
Gidin anne ! toprakta bir porsiyon kahraman kaldı
RACHEL CORRIE GELECEKTE KALDI…
Kamil Eşfak Berki
‘……bu sabahtan sonra kendimi çok daha iyi hissediyorum. oturup uzun uzun, ne kadar büyük kötülüklere muktedir olduğumuzu ilk elden keşfedişimin verdiği düş kırıklığı üstüne yazdım. oysa en ağır koşullarda bile insan kalabilme gücü ve yeteneğini keşfetmekte olduğumu da yazmalıydım, ki bunu daha önce bilmezdim. GALİBA ASLOLAN, ONUR…
çoğumuz hatta aslında hiçbirimiz, bu kadar duyarlılığa ve cesarete sahip olmadık. içimizde hissettiğimiz acının peşinden gitmedik. durduk. sonuçlarına katlanamazdık çünkü. televizyondan seyretmesi daha kolaydı. gazetelerden okumak da öyle. oturduğumuz yerden bir şeyler karaladık en fazla. öfkelendik, kaleme/klavyeye davrandık… ha, şu anda ben de farklı bir şey mi yapıyorum? hayır… bu durumda seyircilerden biri miyim? evet… insan olmak, en çok böyle durumlarda acı geliyor işte. onurdan çok zulme yakın olup bu olanlara alıştığımız zaman… umursamamaya, gazetede görünce sayfa çevirip televizyonda denk gelince kanal değiştirmeye başladığımız an… orda ölenler biz olmadığımız için mi bu kadar rahatız? yoksa kanıksadığımız için mi? ölen her yerde ölüyor, giden hiçbir yerde geri gelmiyor oysa……’ – RACHEL CORRIE (annesine yazdığı mektuptan…)
