“Nereye giderim evrende
  Yarın yönsüz, kör bir kuş gibi
  Bulamazsam seni?”

                          -kadir aydemir-

“Yoktu bekleyenimiz, beklediğimiz kimse kalmamıştı- bir tek kıvılcım belki: Beklenmedik bir değişim, dalgın bir köşede çarpışacağımız beklenmedik bir gölge, kökünden tutabilsek kül olacağımız sert bir dönemeçten umduğumuz kör başlangıç……”

ENİS BATUR

“aslolan yolmuş, yanılmak içinmiş bütün varışlar.“

                              -mahmut temizyürek-

“……heyecanını yitirmiş istasyondum belki de
 gelen hiçbir tren beklediğim değildi
 yalnızlığa sarılmaktan kurtuldum
 çünkü yüzüne baktım çünkü yüzün ay
 ışıtıverdi birden içimdeki geceyi……” 

                              –ABDULKADİR BUDAK–

‘……Hayatla , gerçek hayatla karşı karşıya gelindiği zaman…hayat bütün boşluklarıyla, hiçlikleriyle sizin önünüzde ve siz bu boşluğun karşısında yalnız, yapayalnız kaldığınız zaman etrafınızda tutunacak bir şey ararsınız…bir şey…ben onu ispirtoda bulurum. Yaşamak bir alçaklıktır; bu bir korkaklıktır; bu bir hainliktir; Yaşamak esir olmak, yaşamak daima , daima tenezül etmek. Yaşamak kirlenmek, daima kirlenmektir…‘

YAKUP KADRİ KARAOSMANOĞLU

RACHEL CORRIE

Yeni çocuklar gelecek

Dönüp geriye bakacaklar

Rachel Corrie’yi görecekler

Anne, bana Rachel’i anlat diyecekler

Anne ‘şey’ diyecek : ‘şey tatlım , biz babanla…’ diyecek

Çocuk , annesini süzecek…

Ve çocuk , diyecek :

-anne Rachel yaşıyor!..

Ben , Rachel’i bildim anne

Ben , Rachel’i sevdim anne

Rachel’in güzelliğini bir bilsen !..

Rachel’in bir yolun tam ortasında durduğunu bir bilsen !..

Ben çağrılıyorum anne

Bana içimde bir ses oluyor anne

BABA !.. İNSAN İNSANIN KURDUDUR DERDİN

İNSAN İNSANIN YURDUDUR DİYEBİLİRDİN BABA !..

Baba! İçimden bana bir çağrı oluyor

Kulak veriyorum insanın izzeti adına

Aşk işte böyle bir şey , sade ve yüce

Benzer Rachel’in yaptığı sürprize

RACHEL GEÇMİŞTE DEĞİL GELECEKTE KALDI

AŞKIN VE BARIŞIN DEĞERİNİ BİLECEKLERE

Aşkta hile olmaz dedi Rachel

Kanı toprağa aktı , çıktı Tanrı katına

O sütsüz ninnisiz nereye? demedi

Bir ruh annesi oldu Gazzeli çocuklara

Baba !.. Tanrı Ağacı bir yemiş daha verdi !..

Rachel elma dişlemeyi severdi

Büyüdü büyüdü büyüdü !…

Bir insan suyu kaldı buldozerle toprak arasında…

Varsın her şey geçsin anne !..

Toprakta bir kahraman kaldı…

Rachel şöyle yazmış ailesine , arkadaşlarına :

-gidip okyanusu görmeye hakkım var

Soluk soluğa çöllere koştu Rachel

Herkes için bir ölüm öldü Rachel

O’NDA

FAZLALIKLARINDAN KURTULMUŞLARIN BAKIŞI VAR

Dikildi işte yolun ortasında

Rüzgarları solduranların karşısına !..

Dikildi işte

Anne ! çekilmedi Rachel

ANNE ! BİR ZULME KARŞI DURMUŞ OLAN

BÜTÜN ZALİMLERE KARŞI DURMUŞ OLUR…

-şey tatlım biz babanla bu akşam restorana !..

Gidin anne ! toprakta bir porsiyon kahraman kaldı

RACHEL CORRIE GELECEKTE KALDI…

Kamil Eşfak Berki

‘……bu sabahtan sonra kendimi çok daha iyi hissediyorum. oturup uzun uzun, ne kadar büyük kötülüklere muktedir olduğumuzu ilk elden keşfedişimin verdiği düş kırıklığı üstüne yazdım. oysa en ağır koşullarda bile insan kalabilme gücü ve yeteneğini keşfetmekte olduğumu da yazmalıydım, ki bunu daha önce bilmezdim. GALİBA ASLOLAN, ONUR…

çoğumuz hatta aslında hiçbirimiz, bu kadar duyarlılığa ve cesarete sahip olmadık. içimizde hissettiğimiz acının peşinden gitmedik. durduk. sonuçlarına katlanamazdık çünkü. televizyondan seyretmesi daha kolaydı. gazetelerden okumak da öyle. oturduğumuz yerden bir şeyler karaladık en fazla. öfkelendik, kaleme/klavyeye davrandık… ha, şu anda ben de farklı bir şey mi yapıyorum? hayır… bu durumda seyircilerden biri miyim? evet… insan olmak, en çok böyle durumlarda acı geliyor işte. onurdan çok zulme yakın olup bu olanlara alıştığımız zaman… umursamamaya, gazetede görünce sayfa çevirip televizyonda denk gelince kanal değiştirmeye başladığımız an… orda ölenler biz olmadığımız için mi bu kadar rahatız? yoksa kanıksadığımız için mi? ölen her yerde ölüyor, giden hiçbir yerde geri gelmiyor oysa……’ – RACHEL CORRIE (annesine yazdığı mektuptan…)

Ey benim yitip giden dinginliğim,
Huysuz gözlerim, taşkın duygu ırmağım.
Sakınır oldum şimdi dileklerimi bile,
Yaşantım benim, düşte mi gördüm seni yoksa?
Sanki ilk yazın tınlayan erkeninde
AKTIM GEÇTİM PEMBE BİR TAYLA DÖRTNALA………………

S. YESENİN

AYNI DALDAYDIK

Yüz yıl oldu yüzünü görmeyeli,
Belini sarmayalı,
Gözünün içinde durmayalı,
Aklının aydınlığına sorular sormayalı,
Dokunmayalı sıcaklığına karnının.

Yüz yıldır bekliyor beni
Bir şehirde bir kadın.

Aynı daldaydık, aynı daldaydık.
Aynı daldan düşüp ayrıldık.
Aramızda yüz yıllık zaman,
Yol yüz yıllık.

Yüz yıldır alacakaranlıkta
Koşuyorum ardından.

Söz: Nazım Hikmet
Müzik: Ünol Büyükgönenç
Albüm: Güzel Günler Göreceğiz

[audio:https://www.aylakadamiz.com/audio/aynidaldaydik.mp3]

‘…….yüreğim sensiz düşer yollara

ateşler içimde tutuşur gider
özlemim kanatsız konar dallara
yaprağım ateşsiz canım kavrulur gider
hayaller gerçekte durulur gider

çiçekler dalında canım vurulur gider
gözleri vadidir saçları rüzgar

gidişi çöllerde suları yakar

gül diye başına şiirler takar
sözlerim saçında canım süzülür gider
hayaller gerçekte durulur gider

çiçekler dalında canım vurulur gider
bir acının yürek boşluğuna
her sabahın şafak loşluğuna
duyguların sonsuz sarhoşluğuna
sevinçler hüzne sarılır gider
hayaller gerçekte durulur gider

çiçekler dalında canım vurulur gider……’

ADNAN YÜCEL